“వచ్చి ముప్పావుగంట అవుతుంది... ఇంకా ఎంతసేపు నీకోసం వేచి చూడాలి? ఎప్పుడు వస్తావే నువ్వు? ఎంత సేపు... ఇలా అయతే నా వల్ల కాదు...”
ఏంటి గర్ల్ ఫ్రెండ్ కోసం అనుకుంటున్నరా... కాదండి, మన హైదరాబాద్ యం.యం.టి.యస్. రైలు కోసం ఈ తిప్పలు...
ఏంటి.. బైక్ ఉండి, సాఫ్ట్వేర్ ఉద్యోగం చేస్తూ ఈ బాదలు ఎందుకు? రైలు కోసం ఈ తిప్పలు ఎందుకు అంటారా... భలే వారే ఏమి తెలియనట్టు, మీరు మరీను... మన ప్రభుత్వం డిసెంబర్ లో ఇచ్చిన కానుక సరిపోనట్టు ఈ సంక్రాంతికి ఇచ్చిన కానుక (పెట్రోలు దార పెంపుదల) గురించి తెలిసి ఇలా అడగటం ఏమి బాగోలేదండి? అదీగాక నా మేనేజర్ నాకు కొత్త ప్రాజెక్ట్ ఇచ్చారు, క్లైంట్ ప్లేస్ లో పని చెయ్యాలి, అది తార్నాకలో ఉంది. మరి అంత దూరం ఈ pollutionని, పెట్రోల్ని నేను కాదు కదా ఆ దేవుడుకుడా బరించలేడు... అందుకే ఈ రైల ప్రయాణం...
క్షణ క్షణానికి ప్లాట్ఫారంపై జనం పెరుగుతున్నారు. అంతలో “లింగంపల్లి - ఫలక్నామా” రైలు వచ్చింది. అది ఈ నేచర్ క్యూర్ స్టేషన్లో ఒక్క నిమిషమే ఆగుతుంది. ప్రతి ఒక్కరి కాళ్ళలోనూ రైలు ఎక్కాలని తొందరపాటు స్పష్టంగా కనిపిస్తుంది. రైలు ఎక్కిన తరువాత కూర్చోవటానికి సీటు, లేదా నున్చోవటానికి స్థానం కోసం వాళ్ళ కళ్ళు వెదుకుతున్నయి. నేను కూడా రైలు ఎక్కాను, ఎక్కడా కూర్చోవడానికి కాలి లేకపోవడంతో నేను కొంచం లోపలకి వెళ్లి పైన ఉన్న రోడ్ని పట్టుకొని నించున్నాను. నుంచుని ప్రయాణం చెయ్యడం చాలా చిరాకుగా ఉంటుంది, అదీగాక అలా అరగంట ప్రయాణం చెయ్యాలి అంటే మరీను. ఇంతలో రైలు కదిలింది. అలాగే ముందుకు సాగుతూ మా రైలు “బేగంపేట”, “సంజీవయ్య పార్క్” స్టేషన్లను దాటుకుంటూ “జేమ్స్ స్ట్రీట్” స్టేషన్లో ఆగింది. ఇక్కడ కొంతమంది రైలు దిగుతున్నారు. అప్పుడే ఒకే మిత్ర బృందం సీట్ లోంచి లేచి రైలు దిగడం నేను గమనించా, వేంటనే ఆ సీటు వైపు పరిగెత్తి సీట్లో కూర్చున్నా. పక్కనే ఉన్నా వాళ్ళు నన్ను విచిత్రంగా, కోపంగా చూసారు. వాళ్ళకేమి తెలుసు నా బాధ... నుంచుని నుంచుని నా కాళ్ళు పీకేస్తున్నాయి... అవేమి పట్టించుకోకుండా నేను హయిగా కిటికీ పైన తల పెట్టి కాసేపు కళ్ళు మూసుకున్నాను.
కాస్త అలసట తిరుందేమో, నా చుట్టూ ఉన్నవాలని గమనిస్తున్నాను. కాలేజీ కుర్రాళ్ళు, ఆఫీసుకి వెళ్ళే వాళ్ళు.. ఇలా చాలా మంది రకరకాల డ్రెస్సులు వేసుకుని ఉన్నారు... కొందరు దినపత్రిక చదువుతున్నారు, మరికొందరు సినిమాలు, రాజకీయాలు... వాగేర వాగేర గురించి చర్చించుకుంటున్నారు. ఇంకొంతమంది ఎటో చూస్తూ ఏవేవో ఆలోచిస్తున్నారు, వాళ్ళ కళ్ళు స్పష్టంగా చెబుతున్నాయి... “ఈరోజు ఎదురయ్యే పని వత్తిడిని ఎలా ఎదురుకోవాలి?, పనిని ఎంత తొందరిగా పుర్తిచేయ్యాలి?” అని వాళ్ళు ఆలోచిస్తున్నారు. నాకు ఎప్పుడూ చిత్రంగా అనుపిస్తూ ఉంటుంది - ప్రతి మనిషి తన జీవితం ఎలా సాగించాలో ఆలోచించకుండా... ఆఫీసు, ఆఫీసులో పని అని ప్రతి నిమిషం దాని గురించే ఆలోచిస్తూ ఎందుకు ఉంటారో అని.
సర్లే వీల్లగురించి మనకెందుకులే అనుకుని వెన్నకి వాలి కళ్ళు ముసుకుందాం అనుకునేసరికి నేను ఒకటి మరచిపోయనని తెలిసివచ్చింది, చుట్టుపక్కల అందరిని గమనించిన నేను నా ఎదురుగా ఉన్న ఆ అపురూపమైన దృశ్యాని ఏల విస్మరించితిని... హతవిధి... అనుకొని నేను పక్కవాళ్ళ జీవితాల్లోంచి బయటకి వచ్చి నా కళ్ళని కొంచం పెద్దవిగా చేసుకొని నా ఎదురుగా సీట్లో కుర్చుని ఉన్న ఓ అందమైన సుందరాంగిని చూడసాగాను. రంభ, ఊర్వసి తలదన్నే రామనీలలామె ఎవరీమ?... నన్నే వెదకుచు భూమికి దిగిన కన్యకరసియే కాబోలు... అనుకుంటూ ఆమనే చూస్తున్న నేను మరుక్షణం కిటికీ బయటకి చూడసాగాను. ఆమె నన్ను తనని చూడటం గమనించిందా? ఎందుకిలాంటి చిన్న చిన్న విషయాలపై నన్ను ప్రస్నిస్తూ ఉంటుంది నా మనసు? ఏమైంది... ఏమైంది... నా మాట ఆగిందా?... నా మౌనంలో తడబాటే దాగుందా?... కిటికిలోంచి బయటకి చూస్తున్నాను కాని నాకు ఏమి కనిపించడంలేదు. ఆ అందాల బొమ్మని కాకా వేరోకదనిని చూడటానికి నా హృదయం ఒప్పుకోవటలేదు. ఆ ఆలోచనలనుంచి బయటకి వచ్చాకే తెలిసింది నాకు, నా కళ్ళు ఆమనే చూస్తున్నాయని. మళ్ళి అదే జరిగింది. ఆమె కళ్ళు నావైపు... నా కళ్ళు కితికివైపు... ఇలా కొంతసేపు మా కళ్ళు దాగుడుమూతలు ఆడుకుంటున్నాయి.
లేదు ఇలాకాదని నాకు నేనే ద్యర్యం చెప్పుకుని ఆమె చూసినా నేను తల తిప్పకుడదని నిర్ణయానికి వచ్చాను. మళ్ళి ఆమను చూస్తూనే ఉన్న. ఆమె మళ్ళి నావైపుకు తిరిగి చూసింది, ఈసారి నేను నిర్ణయించుకున్నట్టుగానే తల తిప్పలేదు, దానికి ఆమెకు షాక్ తగిలినంత పని జరిగింది. కొంచం కూపము, కొంచ్చం సిగ్గు, కొంచం బిడియం అన్ని ఆమె మొహములో స్పష్టంగా కనిపించాయి నాకు. కొద్దిసేపటికి ఆమె కూడా నన్ను చూడసాగింది, ఇప్పుడు చిన్నగా చిరునవ్వుతో. “భాయ్ లడకీ హాసి తో ఫాసి...” అన్న హిందీ డయలాగ్ నాకు గుర్తుకువచ్చింది, ఇంక నా ఆనందానికి హద్దులు లేవు. “ఇది కలా? నిజామా?” అని నా మనసు ప్రశ్నించింది. “నువ్వు ఎంత కాద్నన్న ఇది నిజాము” అని నేను దానికి సమాధానం ఇచ్చా. అలా మేమిద్దరం కాసేపు కళ్ళతోనే మాట్లాడుకుంటూ సమయం గడిపీస్తూ ఉన్నాం. నేనైతే మనసులో “అంతగా నను చూడకు... వింతగా గురి చూడకు... వేటాడకు... “ అంటూ ఘంటసాలగారి పాట పాదేసుకుంటూ ఉన్న... ఇంతలో “సీతాఫల్మండి స్టేషన్” అని నాకు వినిపించింది, అది నేను దిగవలసిన స్టేషన్, వేంటనే నా కలల లోకంలోంచి బయటకి రావాల్సి వచ్చింది. నేను నిలబడి ఆమెను చూస్తూ మెల్లగా రైలులో నుంచి బయటకు దిగుతున్నాను. ఆమె ముఖములో ఏదో తెలియని భాద కనిపించింది. నేను రైలు దిగి అక్కడే నుల్చుని కిటికీలోంచి ఆమెను చూస్తూనే ఉన్నాను. మెల్లగా రైలు కదలసాగింది, ఆమె నా కళ్ళలోకి చూస్తూ వీడ్కోలు చెప్పింది.
కొంతసేపటి వరకు నేను ఆ తెలియని మాయలోనే ఉండిపోయాను, రైలు నానుంచి అల అలా దూరంగా వేల్లిపోతుఉంది. ప్రతీరోజులా నా కాళ్ళు ఆఫీసుకు పరుగు తీయలేదు, వాటికీ ఈరోజు అలా చేయడం ఇష్టంలేదు. ఆమె నాకోసం వస్తుంది అనిపించి అలాగే అక్కడే చాలాసేపు వేచి చూసాను. నాకు అక్కడే నిరీక్షిస్తూ ఉండిపోవాలని ఉండి, కాని నేను మనిషినేగా... ఆఫీసు... పని... గుర్తుకువచ్చి మెల్లగానే అడుగులో అడుగు వేసుకుంటూ అక్కడినుంచి ఆఫీసు వైపు ప్రయాణం సాగించా.
ఆఫీసులోకి వెళ్ళాను గనీ... చాలా ప్రశ్నలు నా మనసుని ప్రతీ క్షణం అడుగుతూనే ఉన్నాను....
నేను ఎందుకు ఆమెను మరచిపోలేకపోతున్నాను?
మా ఇద్దరి మధ్య ఏమి జరిగింది?
ఆమె పేరు ఏమిటో? ఆమె గొంతు ఎలా ఉంటుందో?
అన్నిటికంటే ముఖ్యమైనది... “ఎవరో... ఆమెవరో... ఆనవమోహిని ఎవరో...”
----------------
Thank you,
Yours...
Srini :)
